Η ιστορία της νοσηλείας των παιδιών με μεσογειακή αναιμία στη βόρειο Ελλάδα
Από την Ιδρύτρια της Μονάδας Μεσογειακής Αναιμίας και Δρεπανοκυτταρικής Νόσου ΑΠΘ,
Ομότιμη Καθηγήτρια Παιδιατρικής-Αιματολογίας ΑΠΘ,
κ. Μιράντα Αθανασίου-Μεταξά
«Όλα άρχισαν το 1974, μόλις είχα τελειώσει την ειδικότητα της παιδιατρικής. Ο τότε καθηγητής της Παιδιατρικής αείμνηστος Χρ.Κασίμος, με τη μεγάλη διορατικότητα που τον διέκρινε, μου ανέθεσε να ασχοληθώ και, αν θέλω, να οργανώσω τις μεταγγίσεις των “καημένων παιδιών με αναιμία Cooley”.
“Ναι, βέβαια, μπορώ να το υποστηρίξω”, απάντησα!
Μεταγγίσεις
– κάθε πότε; όταν βρισκόταν αίμα…
– που; αρχικά, στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, στους κοινούς παιδιατρικούς θαλάμους, μαζί με όλους τους παιδιατρικούς ασθενείς
– πως; αν η κλινική δεν ήταν “γεμάτη”, είτε σε κρεβάτι είτε σε κουνάκι, αλλά, ακόμα και στο ίδιο κρεβάτι μαζί με άλλο νοσηλευόμενο παιδί
Περνώντας οι μήνες και η αγάπη μου για τα παιδιά αυτά μετατράπηκε σε “χρέος” για την αναβάθμιση των συνθηκών νοσηλείας. Όταν η Παιδιατρική Κλινική μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, πρώτο μέλημα μου ήταν η ανεύρεση χώρου για τις μεταγγίσεις. Μετά από πολλές προσπάθειες βρέθηκε στο χώρο της παλιάς αιμοδοσίας ΕΝΑ δωμάτιο με ένα κουνάκι, ένα κρεβάτι και ένα ψυγείο-ντουλάπι. Στο κουνάκι μεταγγιζόταν ένα βρέφος και στο κρεβάτι δύο παιδάκια. Στην οροφή του ψυγείου, με δωρεά πατέρα πάσχοντα, αγοράστηκε και τοποθετήθηκε ένα στρώμα. Έτσι αποκτήσαμε ένα ακόμη κρεβάτι για μεγαλύτερα παιδιά. Ο χώρος ήταν μικρός, όμως ήταν δικός μας, μόνο για τα παιδιά μας!!!
Όσο για νοσηλεύτρια; Δεν μπορούσαμε να έχουμε αποκλειστικά δική μας. Μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες, επιτέλους, βρέθηκε νοσηλεύτρια για να εξυπηρετεί μόνο τα παιδιά μας, που γνώριζε καλά να “βρίσκει φλέβες” για τη μετάγγιση του αίματος.
Με τη βοήθεια του νεοσύστατου Συλλόγου των γονέων παιδιών με μεσογειακή αναιμία, άρχισαν οι προσπάθειες ανεύρεσης μεγαλύτερου χώρου, ενός κανονικού θαλάμου. Βρέθηκε, πάλι, στην αιμοδοσία. Ένας μεγάλος θάλαμος με 6 κρεβάτια. Δε συζητούμε, βέβαια, ούτε για γραφείο γιατρών ή νοσηλευτριών, ούτε για χώρο για να περιμένουν οι συνοδοί στη διάρκεια των μεταγγίσεων.
Δεν ήταν το ιδανικό – όμως, ήταν ένα καινούριο βήμα!
Οι αντίξοες συνθήκες, ίσως, και η κοινή προσπάθεια βελτίωσης της καθημερινότητας των μικρών ασθενών, με έκαναν να δεθώ πολύ με τα παιδιά και τους γονείς τους. Ξαφνικά γίναμε μία παρέα! Με τους εκνευρισμούς μας, τις συμφιλιώσεις μας.. Χρόνια δύσκολα, όμως, και πόσο ανθρώπινα! Μεγάλωσε ο Θ.. πήγε δημοτικό, μεγάλωσε η Α… πήγε νήπια, μας λέει ποιήματα που της έμαθε η δασκάλα.
Τα χρόνια πέρασαν. Με προσπάθεια, αγώνα, επιμονή, δημιουργήθηκε οργανωμένη Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας στο Παιδιατρικό κτίριο, με διορισμένους γιατρούς, με επιστημονικούς συνεργάτες, με προϊσταμένη και νοσηλεύτριες. Μας έλειπε μόνο ένας χώρος γονέων. Βρήκαμε, στον προθάλαμο του ανσασέρ, με καρέκλες και τραπεζάκι!! Η παρέα συνεχίστηκε…
Τέλος, ήρθε η μοναδική εκείνη στιγμή που ο τότε Διοικητής του Νοσοκομείου στάθηκε στο προαύλιο και μου έδειξε το καινούργιο κτήριο της Αιμοδοσίας “Θα αναγερθεί ένας ακόμη όροφος, θα γίνει για τη Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας με δωρεά του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος… Τι λες; ;;”. Ήταν για μένα η σημαντικότερη στιγμή…
Τα δύσκολα χρόνια πέρασαν, εγώ συνταξιοδοτήθηκα, η Μονάδα έγινε με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, ένα στολίδι, οι θεράποντες γιατροί εξαιρετικοί επιστήμονες, τα άλματα της επιστήμης τεράστια..
Οι πάσχοντες από “καημένα παιδάκια” έγιναν επιστήμονες, παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, γονείς…»
